Aynalar - Yeşim Yeşiloğlu

Aynalar

Çantada anahtarlarını aradı, biraz oyalandı, sonra yavaşça açtı kapıyı. Yine acele etmeden çıkardı kalın paltosunu astı boş duran askılardan birine.

Devam etti uzun ve dar koridorda ışığı açmadan, sokak lambasından vuran ışıkla yetinerek yürüdü.

Bugün içinden gelmedi TV’yi açmak ve her akşam olduğu gibi yabancı bir sesle konuşmak.

Aynanın karşısına geçti, baktı ve baktı. Her akşam yeni bir ayrıntı keşfettiği yüzünde bugün de bir değişiklik fark etti. Sağ kaşının tam üstünde fark edilmesi çok zor olan bir kırışıklık. Dün orada olmadığını hatırladı ya da ona öyle gelmişti. Biraz daha baktı, sonra sadece gözlerine bakmaya başladı. Bir yandan geçmişini düşünürken bir yandan gözlerine bakıyordu. Amacı sadece yüzüne bakmak ve birbirine çarpa çarpa ilerleyen düşünce seline engel olmakken yapamadı. Bu sel içerisinde bazı düşünceler öne geçmeye başladıkça tebessüm yerini durgunluğa sonra da hüzne bıraktı. Yine çok istemesine rağmen aynaya vuramadı. Yumruğunu sıktı sonra da hıçkırıklarına engel olmaya çalıştı. Dayanamadı ve aynanın yanı başında ağlamaya başladı.

Bir gün daha bitmişti. Kısa bir an olsa da yansımasıyla yalnız olmadığını hissettiren aynayı kıramadığı, öfkesini içine atıp da boğulmamak için katıla katıla ağladığı bir gün daha geride kalmıştı…

Yeşim Yeşiloğlu
yesim@sevdalimhayat.com