Çok ciddi bir suçlama: “Sözde yargıç” olmak
Bir yönetici görevlinin federal mahkemeyi eleştirebildiği iki farklı yol düşünün.
Birinci yol, mahkemenin kararlarını eleştirmektir. Bu, mahkemenin kanunu yanlış anladığını, maddi vakıaları hatalı tespit ettiğini veya genel olarak doğru bir şekilde karar vermediğini söylemektir. Bu eleştiriler, Josh Blackman’ın burada tartıştığı gibi güçlü veya zayıf bir formda olabilir ama nispeten yaygındır. Sonuçta hükümetin federal mahkeme kararlarına karşı yaptığı her itiraz mahkemenin bir şeyleri yanlış yaptığını söylemek anlamına gelir.
İkinci yol ise, mahkemenin yetkisini eleştirmektir. Bu, mahkemenin bir davada karar verme gücünün olmadığının yahut olmaması gerektiğini söylemektir. Yine bu eleştiriler, yargılama yetkisi yoksunluğu, uygunsuz atama gibi değişik şekillerde olabilir. Bu eleştiri şekli pek yaygın değildir. Sonuçta, federal mahkemenin yanlış karar verdiği davalar da dahil olmak üzere pek çok davada karar verme yetkisi hala mevcuttur. Yazmış olduğum gibi, yargılama gücü, verilen kararların doğruluğundan veya yanlışlığından bağımsız, bağlayıcı hüküm kurma gücüdür.
Yetkililerin mahkemelerin sadece kararlarını değil yetkilerini de sorguladığı durumlar – ki Başsavcı General Bates’in İç Savaş esnasındaki yargısal yetkiyle ilgili tartışması belki de bunun en önemli örneğidir- olmuştur; ama bu nadirdir. Ve ikisi arasındaki fark bazen bulanıktır, ufak görünebilir ama aslında ölümcül derecede ciddidir.
Eğer mahkemenin yetkisi varsa taraflar, onun kararına, yanlış, çok yanlış olsa ve hatta Başkan beğenmese bile uymak durumundadır. Ama mahkemenin yetkisi yoksa taraflar belki karşı koyabilirler. Yani otorite eksikliğinin sonuçları daha ciddidir. Mahkemenin aslında karar verme yetkisi olmadığı halde anayasaya aykırı olarak verdiği kararına karşı koymak üzere bir karar oluşturmak mümkündür.
Genel olarak, Başkan’ın tweetlerini çok fazla okumamız gerektiğini düşünmüyorum (ve aslında, bizim politik söylemlerimizin onları hiç okumadığımızda daha sağlıklı olacağını düşünüyorum!). Ama bu ayırım "sözde yargıç" kelimesindeki "sözde" sıfatının niçin bu şekilde kırmızı bir bayrağın kaldırılmasına sebep olduğunu açıklıyor. Yargıç Robart, 2004 yılında Senato’nun tavsiyesi ve rızasıyla atandı ve iddia ediyorum odasının duvarlarında onun yargılama gücü ile donatıldığını ispatlayan bir komisyon vardır. Ama onu, bir “sözde” yargıç olarak tanımlamak, onun gerçekten bir yargıç olmadığını, onun yargılama gücü bulunmadığını ima etmektir. Bu sadece bir ima değil, ölümüne ciddi bir mesele ile flört etmektir.
Umarım, bundan çok anlam çıkarıyorumdur. Ama bunun son olmadığı ve gelecekte yargı kararları ve yargılama yetkisi üzerine yazıyor olacağımı düşünüyorum.
Will Baude
The deadly serious accusation of being a “so-called judge”
By Will Baude*
Consider two different ways that an executive official can criticize a federal court.
One is to criticize the court’s decisions. That is, to say that the court got the law wrong, got the facts wrong, or generally didn’t rule the right way. These criticisms can have stronger and weaker forms, as Josh Blackman discusses here, but they are relatively common. After all, every government decision to appeal a federal court ruling entails saying that the court got something wrong. (Asterisk.)
A second way is to criticize the court’s authority. That is, to say that the court didn’t or shouldn’t have the power to decide the case at all. Again, these criticisms can take different technical forms, such as to claim a lack of jurisdiction, an improper appointment, etc. This form of criticism is much less common. After all, federal courts still have authority in many, even most, of the cases they decide, even when they decide them wrongly. As I have written, the judicial power is the power to issue judgments that bind regardless of whether they are right or wrong.
There have been occasions when officials questioned not just the courts’ decisions but also their authority — Attorney General Bates’s discussion of judicial authority during the Civil War may be the most important example — but this is rarer. And while the difference between the two is sometimes fuzzy, and may seem minor, it is deadly serious.
If the court has authority, then the parties are legally required to follow its judgment: even if it is wrong; even if it is very wrong; even if the President does not like it. But if the court does not have authority, then perhaps it can be defied. So the charge of a lack of authority is a much more serious one. It is the possible set-up to a decision to defy the courts — a decision that is unconstitutional if the court does indeed have authority to decide the case.
In general, I do not think we should read too much into the President’s tweets (and indeed, I think our political discourse might be healthier if we did not read them at all!). But this distinction is why the epithet “so-called” in “so-called judge” raises such a red flag. Judge Robart was appointed with the advice and consent of the Senate in 2004, and I bet there is a commission on the wall of his chambers that proves that he has been vested with the judicial power. But to call him a “so-called” judge is to hint that he is not really a judge, that he lacks judicial power. It is just a hint, but it flirts with a deadly serious issue.
I hope I am reading too much into this. But I am positive that this is not the last time I will be writing about judicial decisions and judicial authority.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder