Café Terrace at Night, (the Café Terrace on the Place du Forum at Night)
Vincent Van Gogh,
tuval üzerine yağlı boya, 1888
Günün bu saatinde, melül ve münzevi yalnızlar evlerine, kendi izbe çukurlarına, mezbelelerine çekilir; bilirim. Yalnız olmadığımı yalancıktan kulağıma fısıldayan sokağa, sokağın ebedi boşluğuna çıkarım o zaman. Nadiren bir at arabası geçtiği olur yoldan. Önümden saltanatla geçişini beklerim. Ahenkli ve uslu nal sesleri, bir müzik parçasının bitişini anımsatırcasına, giderek uzaklaşır, karanlıkta arabanın giderek küçülen görüntüsüyle birlikte hazince kaybolur. Gündüzün bildik koşturmacaları birdenbire, sihirli bir şekilde yok olur. İşte o zaman iskemlemde oturmuş, pırıl pırıl yıldız evrenini seyrederek seni bekliyorumdur. Küçük bir yudum taze kahvenin zarifçe boğazımdan aşağılara doğru incecik bir yol oluşturarak geçişini keyifle duyumsarım. Başımın üstünde büyükçe bir fener, sokağı, az önce kapanmış bir mağazanın vitrinini, tek tük insanların yüzlerini, yeri ve senin az sonra telaşsız gelişini, elbiseni nasıl da neş’e ve nezaketle, sapsarı aydınlatır.
Şubat, 2019
Ender Macun
Ender Macun
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder