belki resim der ki / bir varmış… - Ender Macun

belki resim der ki / bir varmış…

ender macun

New Fairy Tale, Nikolay Bogdanov Belsky, 1891, tuval üzerine yağlıboya

Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, ülkenin birinde güzel mi güzel, akıllı mı akıllı, Jülfin adında küçük bir kız yaşarmış. Jülfin’in bir ailesi ve evi yokmuş. Sokak köpekleriyle birlikte yaşar, onların yattığı kuytu yerlerde yatar, onların yediği, içtiği şeyleri yer ve içermiş. Jülfin, insanların köpeklerden neden çekindiklerini, onları görünce neden yollarını değiştirdiklerini hiç anlamazmış. Fakat köpeklerin dillerinden iyi anlar, onlarla iki insan nasıl konuşursa işte öyle konuşur ve pek iyi de anlaşırmış. Dostu olan köpeklerden birinin kuyruğu yokmuş. Köpek buna içten içe üzüledursun, Jülfin bir gün, çöpten bulduğu incecik renkli kâğıtları katlayıp büzerek, düğümleyip şekil vererek süslü, gösterişli bir kuyruk yapıp köpeğin kıçına bağlamış. Bir süre, ne olduğunu anlamakta güçlük çeken köpek, buna pek sevinmemiş. Neşeleneceği yerde, daha çok kederlenmiş. Jülfin, ‘hiçbir köpekte bu kadar şatafatlı bir kuyruk yok, sevineceğin yerde neden üzülüyorsun böyle? Kalk da koş biraz, rengârenk kuyruğun da seni izlesin, seninle birlikte koşsun’ demiş köpeğe. Köpek arka ayaklarının üzerine oturup Jülfin’e demiş ki: ‘Güzel Jülfin, akıllı Jülfin… Bu hayatta, sahip olmadığımız, ya da önceden sahip olduğumuz, sonradan kaybettiğimiz şeyler olabilir. Mesela senin de bir kuyruğun yok. Ben en azından kuyruk sahibi olmanın nasıl bir şey olduğunu bilirim. Sense bunu hiç bilemezsin. Benim dört ayağım var, seninse dört ayağın yok. Sen, benim, olmayan kuyruğum için kederlendiğimi sanıyorsun. Fakat durum böyle değil. Çıkart şu fırıl fırıl şeyi de sana anlatayım.’ Jülfin’in yüzü kızarmış. ‘Yok’ demiş, ‘anlatma, kendim bulmak istiyorum.’ Eğilip köpeğin kâğıttan kuyruğunu çözmüş, buruşturup, utançla kenara bırakmış. Kapkara gökyüzünde pırıl pırıl, kocaman bir ay varmış. Yeryüzünde çıt yokmuş.

Ender Macun, Mart 2019