Hırçın, asi Karadeniz'in çocukları da onun gibiydi. Terzi Fikri'nin, Kazım Koyuncu'nun ardından dökülen gözyaşları sadece onlar için değil bu ülkenin yitip giden kuşakları içindi. Sonbahar o kayıp kuşaktan Yusuf'un hikayesini anlatıyor.
12 yıl hapis yattıktan sonra ömrünün son günlerini dışarıda geçirmesi için serbest bırakılan Yusuf Çamlıhemşin'e, yaşayamadığı gençliğinin gömüldüğü Fırtına Vadisi'ne annesinin yanına döner. Geçmişinden geriye sadece Mikail kalmıştır. Ömrünün son günlerini yaşadığını söylemez kimseye, sabah erkenden kalkar vadiyi dinler, tulumunun akordunu düzeltmeye uğraşır, havası olmasa da yaylaya çıkar. Mikail'le gittiği pavyonda tanıştığı Elka sevdaya düşürür onu. Elka ve Yusuf kayıp bir sevdayı anlatmaz sadece Karadeniz'i de anlatırlar artık.
Karadeniz....Bir an güneş gülerken bir anda yağmur okşayabilir yanağını. Sessizlik diyarında düşüncelere dalmak isterken Karadeniz beni dinle dercesine dalgaları ile seslenir. Sevduğum der, oy oy der ama anlatamaz mısın derdini, çıkar yaylaya, üflersin tulumunu, seni o acı ezgiden bilirler artık.
Yusuf işte gidiyorum derken, sevduğuna, anasına, gençliğine veda ederken annesinin -insanların acıyı tanıması için aynı dili konuşmasına gerek olmadığını hatırlatırcasına söylediği- Daim Yusuf Orti ağıdı ile ağlayacaksınız belki ama "Her daim düşleri peşinde koşan sabırsızlık zamanının güzel çocuklarına" adanan bu filmi izlemek için biraz gözyaşı gerek....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder