Ver Bana Düşlerimi - Yeşim Yeşiloğlu

Ver Bana Düşlerimi 

Oysa herkes öldürür sevdiğini demişti Ramiz Karaeski, iddialı ama haklı.

İnsanlar sadece Ahmet Kaya’ya eşlik etmek için değil kendi çıkmazlarını da anlatmak için de öyle bir yerdeyim ki diyor.

Geldiğimiz nokta geçmişin ayak izleri ile dolu, temizlemeye çalışsak da nafile, boş sayfalar yok artık defterde. Sadece arada kalan yerleri doldurmak mümkün.

Bir gün elbet buluşacağız değil bir gün elbet hepimiz yalnız kalacağız.

Unutmak un etmekten geliyor demişti Behzat Ç. Kandırma kendini hayatına giren o paslı demirleri un ufak edemezsin.

Sabahtan akşama masa başında oturmak yazmak kolay kolay, para da para. Masamı yakmak istiyorum.

Ben sende tutuklu kaldım dedi Sezen, oysa takıntı yaptın demeli biri ona. Tüm bu şarkıları tek bir adama yazmış olamazsın? Yazdım deme tesellileri suya atma.

Unut unut unut.

Ne olurdu bir Albayım olsaydı benim de.

Kelimeler albayım bazı anlamlara gelmiyor dedi Oğuz Atay, Poyraz oynadı. Ne güzel oynadı değil mi Albayım.

Mutlu insanlar ölmeye mahkumdur. Çünkü hikayeleri biter. Tarih yalnızca mutsuzları yazar, dedi Poyraz. 

Haklı olabilir mi? Yazdıklarım tarih mi? Yoksa suya yazılan yazılardan biri daha mı? Yoksa ben mutlu insanlardan biriydim ve öldüm mü? Mutluydum, öldüm ve dönüştüm belki de artık mutsuzum olamaz mı? Bu yüzden belki mutsuzken mutlu olup tekrar ölebilirim olamaz mı?

Düşünceler albayım düşünceler boğuluyorum. Pardon albayım sen bana ait değilsin ki.

Peki kim benim albayım, kim benim dostum, kim benim ?

Yok biri, bu sayfa bu kağıt bu boşluk, bu gerilmiş ip.

Özür dilerim Oğuz, sen hikayelerini anlatmışsın, biraz da ben anlatsam albaya,

Biraz da ben dert yansam, olmaz mı? Poyraz’ın Albayına itiraz etmedin, belki benimkine de etmezsin.

Belki ah be evladım, şu hayatını bir düzene koysana dediğinde bu kez dinlerim, düzen nedir ki, düzen var mı ki diye sormadan, 

Belki ah be evladım, düşüncelere bu kadar boğulmasana dediğinde basit yaşamaya çalışırım.

Belki ah be evladım, sen anlatamasan da ben seni anladım dediğinde, sonunda diyebilirim. Sonunda kelimelerin anlatamadığını sen anladın, sonunda içimde isyan eden ruh kendini bıraktı. Sonunda sonunda sonunda…

Öyle mi albayım. Değil, kimse anlamadı, tıpkı diğerlerini kimsenin anlamadığı gibi beni de kimse anlamadı. Yaşamak zor zor zor, tatlı mı? Belki, o yoldan gidenler için belki. O zaman neden yanlış patikadan devam ediyoruz? Söylesene ? 

Anılar albay anılar, anılar bizi rahat bıraksın artık, tuzla buz olduk yeteri kadar. Şimdiyi yaşamadan anılara kurban vermekten bıktım albay, yarınları ipotek ettim anılara, kurtulamıyorum albay. 

Albay ? Albay? Sen de mi albay?