Bugün Kitaplardan Jose Saramago, Körlük - Cemile Özyakan

Bugün Kitaplardan Jose Saramago, Körlük

Burada mutlaka her şeyi değiştirecek bir olayın gerçekleşmesi gerekiyor.   

Siz bize tüm detaylarıyla bunları anlatırken, her birimiz farklı farklı neler hayal edebiliriz, ne kadar öteye gidebiliriz, bilmiyorum. Zaten her şey daha ne kadar ileriye gidebilirdi ki? İlk kör olan karakteriniz, doktorla bir diyaloğunda sanırım bana cevap veriyor, Sayın Saramago.

Hangisi olduğunu söyleyeceğim, evet:

“Siz iyimser bir insansınız, doktor.”

“Ben iyimser değilim ve bu yaşadıklarımızdan daha kötüsü olabileceğini düşünmüyorum.”

“Bana gelince ben kötü yürekliliğin ve kötülüğün bir sınırı olabileceğini sanmıyorum.”

(Canım bağlamımdan dışarılara çıkmam pahasına da olsa, diyaloğun devamını yazmalıyım ki güzelim anlam gitmesin.)

“Belki de siz haklısınız,” dedi doktor. Sonra kendi kendine konuşur gibi,

“Burada mutlaka her şeyi değiştirecek bir olayın gerçekleşmesi gerekiyor.”

Söz konusu insansa işlerin o kadar da olmazı yok. Söz konusu insansa medeniyet bir göz bakımı kadar yakın patlamaya. ( Bakım kelimesiyle tabii bakmaktan bahsediyorum, araba bakımı gibi olan bakım değil, lütfen). Ne de olsa insan yapımı değil mi hepsi? Medeniyet hiç dişi kalmamış ölü bir canavar mı acaba? Biz ise bir animasyon filmi karakterlerinin gözleri, elleri hatta! Marketlerden aldığımız yiyecekleri, dit dit sesleri eşliğinde kasalardan geçiren kasiyerler, mini mini patatesleri, soslu dev hamburgerleri bize sunan, yeri gelince kül tablalarımızı nezaketle boşaltan garsonlar, düğmelerine basıp açtığımızda televizyonlarda gördüğümüz ve pek çoklarının hayranlıkla baktığı bizleri yöneten, adımıza kararlar alan, daha az kötü görmemelerine rağmen nedense düzeni sağlamakla yükümlü her şeyi daha iyi bilen ağbiler, ablalar, (Kızmayın Sayın Saramago, kişiler demek istedim ama olmadı; yalnızca ağbiler demediğime şükredin lütfen), bilgisayarımız ve benzeri cihazlar aracılığı ile iletişim kurduğumuz arkadaşlarımız, çocuklarımız ve anne babalarımız, tabii öğretmenlerimiz ve müzisyenler ve ressamlar, yani sanatçılar ve düşünürler ve göz doktorları aslında körler, ama farkında değiller, yani farkında değiliz. İlk fark edenler kitabımızın kahramanları olduğu için vakit kaybetmeden onlarla konuşmalıyız bence. Yani tedbir almak açısından değil sadece; nasıl bir beyaza düşeceğimizi, kör eden parlak ışığı onlardan dinlemekte ve deneyimlerini duymakta fayda var. Bunu size kanıtlayabilirim.

Sayın Saramago, bana yeterince inanmadıkları için izninizi rica ediyorum; evet, koyu renk gözlüklü kızın cümlesi:

“Haklısınız, gözlerimiz görmemeye başlamazdan önce bizler zaten kör olmuştuk, korku bizi kör etmişti, aynı korku yüzünden körlüğümüz sürüp gidecek.”

Efendim, Sayın Saramago?... Hayır, abartmıyorum… Neden onca karakter varken görme yeteneğini yitirmeyen tek kişi sanayım ki kendimi? İnsan olduğum için mi? Haklı olabilirsiniz, bizim ailede öğretmenlik hastalığı var üstelik, genetik. Bir düşüneyim bunu.

Cemile Özyakan

cemileozyakan@gmail.com