Yolum Seninle- Yeşim Yeşiloğlu

Yolum Seninle

Afili Yalnızlık ile başlamıştı hikaye 

Ölsem, ölsem, ölsem... hemen şimdi

Kaçsam, gitsem, kaçsam... tam da şimdi demişti.

Çok koşmuş, çok yorulmuştu. Bıkkınlık, kızgınlık, pişmanlık doluydu. Hepsine karşı durulur, hepsiyle mücadele edilir de yalnızlık ah o yalnızlık…

Yetmişti, git dedi.

Fark etmezdi değişseydim, güvenseydim ya da salıverseydim
Git gideceksen bekleme, farklı değilsin sen de derken giden sen değildin umutlardı. Geçmişin hatalarından kurtulmanın, farklı yollardan gidebilmenin umutları. Kaybetmiştiniz.

Sen yine olduğun gibi kal benim için sakın değişme, giderim bugün ha yarın hareket vakti gelince dediğinde anladın fikir değiştirdiğini, o gidecekti uzak şehirlerde onu çağıran bir şeylere.

Arkasına baktı ve gülümse şimdi dedi.  Haklıydın hep sen, acılar bedava, mecburduk uzaktan bakmaya derken gülümsedi. Şaşırdın, canın yandı, hep yarım kalan hayatlarınızda yine yalnızdınız.

Kaybetmiş, hükümsüzmüş, sonu yokmuş, boşluklardan boşluk beğenmiş. Usulca dinledin, bu kez anladım hüzünlerden bozma mutluluklar yaşıyorum dediği anda döküldü tuzlu sular. Vazgeçtim bugün her şeyden dedi ve sen, yalnızlığını boğacak şehirlere doğru yola çıktın.

Arkandan koşmadı, önünde durmadı, gitme demedi. Belki bir gün özlersin, başka adamlarla başka şehirlerde yürürken derken ciddi miydi?

Ne aşk var, ne mutlu sonlar, dört duvar yalnızlık var, gücün yetmez kaçmaya hapsolursun yalnızlığa, yazmıştı son mektubunda. Anlamamıştın, anlamak istememiştin. Kabul ettim hata bende, ben gördüm önce, öldün zaten kaç gün önce dedi mektubu yakarken. Vazgeçişler acı verirken, neden bu kadar kolaydı? Yalnızlık yoldaş olabilir miydi?

Bir de sen bırak beni diyordu da giden sen miydin gerçekten ? Unutamazsın ki gittiğin yerlerde onu.

Kal yanımda böyle dediğini sandın sana ama dayan yalnızlığım, zamanı gelince kalkarız demişti.

Daha fazla kalmanın, konuşmanın, bakışmanın anlamı yoktu. Duvarlar arasında kendi şeytanları ile mücadele ederken senle tam olamazdı. Acı çekiyordu. İçindeki mücadele yiyip bitirirken onu, sen sadece üzülebiliyordun.  İyiyim ben dese de uyku hapları yalan dolan gülümsemeler arasında boğuluyordu. 

Bitsin, ikiniz de tükenmeden bitsin istedin ve gittin. Son defa görmesine izin vermeden gittin. 

11 yıl sonra karşına çıktı. Sen beni unutamazsın dedikten tam 11 yıl sonra karşındaydı.

Son gönderdiği mektupta yazmıştı:

Unuttum çoktan geriye dönmem ama sen beni unutamazsın, anımsarsın aniden.

Bir adam bir akşam, misal bana benzeyen tutar geçer tam önünden.

Ne yapsan sen beni unutamazsın

Bir yağmur yağsın da bir şarkı çalsın

Sen beni ölsen unutamazsın

Haklıydı, 11 yıl 1 gün gibi geçip gitmiş, bugün fark ettirmeden dün olmuştu. Her aldığın nefes sadece zaman geçsin, zaman geçsin de acın dinsin diyeydi. Olmadı… Zamana bıraksan da zamanla bırakamadın.

Son sözleriydi,

Beni vurup yerde bırakma, katlanamıyorum hiçbir yokluğuna,

Beni vurup yerde bırakma, içim bağırır da ben diyemedim ya…

Dayanamadın, geri döndün. Yitip giden yıllara, yağmura karışan gözyaşlarına, kalbinde taşıdığın hançere rağmen geri döndün. Kumsalda yakamadığınız ateşler, söyleyemediğiniz şarkılar geldi aklına, yutkundun.

11 yıl onunla onsuz yaşamıştın. Sana kızmış, seni suçlamış, senden nefret etmişti. Öyle mi? Geçmişinizi suya döküyor, kırıyordu bir bir anılarınızı. Zamanı durdurmuştu, soğuk odalarda dipte dolaşıyordu. Titriyordu sensizlikten, yalnız uyumaktan bıkmıştı ama konuşamamıştı.

Hoşçakal, olacaklar sensiz olsun, daha durmam boşluklarında ben, unutuyorum dedin. Geçmişten gelen biri kesti sözünü : 

Bir gün olsun gülmedi

Talih benim yüzüme 

Sevdiğimden ayrıldım 

Dünya zindan gözüme 

Yaşamak mı hayat mı bu 

Allah'ın hiç şansım yok mu 

Yaşamak mı hayat mı bu 

Benim aşkta şansım yok mu 

Geçmiyor günler sensiz, geceler yine kimsesiz 

Ahh sevdiğim nerdesin kimdesin, sana sormaya varmıyor dilim dinle 

dedin deli aşkının sonu olmadığını itiraf ettin. Severim, severim, severim seni dedin ve kışın ortasında bahar geldi.  

Yeşim Yeşiloğlu
yesim@sevdalimhayat.com