Paramparça - Figen Yamansoy

Saatlerdir göğe bakıyordu, gözleriyle her bir noktayı tarıyordu. Uçsuz bucaksız bir mavilikte bulutlar… Birleşmeyi becerebilenler her an yeryüzüne inebilecekmiş gibi güçlü. Yalnızlar, en ufak esintiyle paramparça.  Kendi kendine mırıldadı Barış:

“Paramparçayım! Yaşanmışlıklar nerede? Onca yıl edinilenler? Kimdim ben? Bu taş duvarlar arasındaki kim? Sevdiklerim nerede? Sevenlerim? Değer verenler, verdiklerim? Kimlerdi onlar? Buraya geldikten sonra bir süre yeniden yaşandı her şey. Hani film şeridi gibi derler ya. Sonra git gide silikleşti görüntüler. Yaşanmışlıklar silindi. Herkes yok oldu… Ağaçlar vardır mutlaka bu duvarların ardında. Ölüp de dirilen ağaçlar. Dallarında kuşların ötüştüğü, böceklerin gezindiği.  Baharda yaprak, çiçek; kışın kar yüklenen. Yüküyle dalları yere eğilse de dimdik duran, özgürce göğe yükselen ağaçlar. Bir böcek yaşar bir ağacın gövdesinde belki. Ömrü bir dal uzunluğunca, bilmez. Yürür durmadan, bitmeyecek gibi yolculuğu. Budakları aşar, yapraklarda ters döner. Dalın ortasında düşüverecek, bilmez. Düşüverdim ben de, o pek güçlü, pek uzun sandığım dalımdan. Ansızın. Adını söylemeye dilim varmıyor. Dört duvar! Anlayın işte...” Sözcükler uçup gitmeden yazmalıyım bunları da diye düşündü.

Bahçe denilen yerin yalnızca tepesi açıktı. Anlaşılan, başını kaldırınca görünen bir avuç gökyüzü için bahçe denilmişti buraya. Tutuklular, koğuşların boğucu havasından çıktıklarında derin derin soluklanır, boyunları ağrıyıncaya kadar göğe bakarlardı. Bir tutkuya dönüşmüştü gökyüzüne bakmak. Bakmak ve beklemek. Üç mevsim geçirmişlerdi ama tek bir kanat sesi, bir tek kuş ötüşü duymamışlardı. Belki de buraya düşmekten korkuyorlar; değil üzerinden, yanından bile geçmiyorlardı. Akrabaları, dostları, komşuları, iş arkadaşları gibi. Sanki bulaşıcı bir hastalığa yakalanmışız gibi köşe bucak kaçıp saklanıyorlar, diye anlatıyordu ziyaretçileri.

Bu dört duvar arasında bazıları bir duvar dibinde sigarasını tüttürürdü, düşünceli. Kimi kim bilir kaçıncı kez okurdu mektuplarını, kimi de mektup yazardı. Ve gözleri kan çanağına dönene, parmakları nasır tutana kadar okuyanlar, yazanlar... Cezaevinin çalışanları ve eskileri şaşkındı. Hiç bu kadar okuyan ve yazan tutuklu görmemişlerdi. Kütüphanedeki kitaplar, raflarda tutuklu kalmaktan kurtulmuştu bir süredir.

Bir açık görüş günü sonrasıydı. Ziyaretçisi gelenler yüzlerinde donmuş, buruk gülümsemeleri ile bahçeye çıktılar. O gün kimsesi gelmeyenler ve hiçbir zaman hiç kimsesi gelmeyenler onlara bakıp kızıyorlardı. Öyle ya, hem sevdiklerini görmüş, dışarıdan haber almışlardı hem de yüzlerinden düşen bin parçaydı. Diğerleri ise böyle görüşme olmaz olsun diye iç geçiriyorlardı. Saklanan duygular, gözyaşları, yapmacık gülüşler. “E! Neler yapıyorsunuz?” sorularıyla dolu saçma sapan bir şey.

Her görüş gününde, ziyaretçilerin getirdiği haberlerle umuda yelken açıyorlardı. Sonra içlerini birden derin bir acı kaplıyordu. Korkunun cenderesi sıkıyordu yüreklerini. Gece olup da rahatsız yataklara yatan huzursuz bedenler, yüreklerine ektikleri umut tohumlarını gözyaşları ile suluyorlardı…

Ansızın bir çığlıkla sıçradı tüm avlu. İçeride olanlar da kapıya, camlara doluştular. Herkes ne olup bittiğini anlamaya çalışıyordu. Saatlerdir göğe bakan Barış’tı çığlık atan. Gözlerinden yaşlar yağmur gibi iniyordu. Duvardan bir şey almaya çalışıyordu, incitmeye korkarak. Herkes etrafına toplandı. Parmağının duvarla birleştiği yerin hemen üzerinde minik bir nokta gibi duruyordu, sarı, üzeri kırmızı benekli bir uğurböceği… Diğerlerinin de gözlerinden yaşlar süzüldü. Umut, neşe, acı sarmalıyla birbirlerine sokuldular. Uğurböceğinin kanatları kıpırdandı önce. Kendisine uzanan parmağa geçti ve birdenbire uçtu. Göğe yükselen minik böceğin arkasından baktılar umutla.

Figen Yamansoy

figenyamansoy@gmail.com