Şiir - 40 (ONUR CAYMAZ )

40

kırk, ardıymış dağın, henüz eteğine varmadım

kırk diye mesela, karanlık bir çatı merdiveni

en azından masaldı kırk, çok geç anladım

aşk neredeydi, oteller nerede; kırktım artık,

İsmet Özel bu yaştayken oldu her şey

bense en azından, hâlâ buradaydım

bir sürü çocuk öldü, ölmedim... kırk

ne çok balerin var aklımda, atlıkarınca ve samanyolu

bir sürü şehrayin kalmış, bir de akşamsefaları

kırk, farkına vardım rüzgâr, çiçek adlarının

günlerin de adları vardı, geceler adsız...

geçtim nice yağmurlu, lekeli yollardan

ışıltılı adımlarla denize, büyük gözlerimle

zaten gözdüm çoğu zaman, romanını yazdım

anladım kırk; ne çok şey var anlamadığım.

birkaç küçük kaza, bir ameliyat ki basit

adliyede sıra bekledim birkaç kez, davasız

kolum bacağım kırılmadı hiç, temkinler sultanı

hastane, otel, müze, banka defterleri beni tanıdı

adıma rastlanmıyor hiç polis kayıtlarında

gelgelelim karnemde sürüyle kırık

kırk tabii, yetersiz ve ürkek kanatlarıyla coşku

yüzüm, kirli yüzüm, hemencecik unutulan biri...

çok içmeyen bir adam, fakat çok konuştu

ararken arkadaş evlerinde hırkasını, kayboldu

roman iki, öykü beş, şiir dört, onca deneme

en çok çarşı pazar sever rengârenk, bir o kaldı

beyaz karanfilin sapıymış, Büyükada’da öğlen

kırk da olunuyormuş demek, çemberin orta yeri

bir dikiş iğnesi, gezinip duruyor kalbimin içinde

yersiz yurtsuzum, tam yirmimden beri...

kırk lacivertmiş bana, kandım, bir pardösü...

duydum, duyulur bu yaşta suyun tuzda yanması.

defter tutmuyorum nicedir, fakat ne çok kitap

sol omzumdaki melekle söyleştik geçen gün

içimdeki sevinci üç beş sözle anlatmaya çalıştım.

bir sürü otelde kaldım, korkuyla, kırk

bir sürü uçak, kuş sesleri arasında, tedirgin

vagonum yataklı, sendikam sarı değil ama yanıyor

vazomsa kırık, ayakkabım ucuz, saat takmam

kırk, bir şey yok nicedir zamanla ölçeceğim

bir dağın ardısın anladım, eteğindeyim

okullarda arka sıralardan, başkalarının omzundan

törenlerdeki kara leke, ağzını oynatan...

pek bir şey anlamadım, kendimden de

kırk mı, bir şey değişmemiş, sanki dün, çocuktum

her pazartesi, arka bahçede toplandı arkadaşlarım

Ziya Osman Kadıköy’den, Turgut Beyoğlu’na...

bir bahçe sulamadım, taşı oymadım, budamadım gülü

odam kireç tutmadı, ben de ne yapayım, boyamadım

bir kedim bile yok, beceremem çakmasını çiviyi duvara,

marangozluk etmedim henüz, masa yapmadım

kuş vurmadım, kuyudan avuçla içmedim suyu

balkondan düşmedim daha fakat birini sevdim

uzun gecelerce sonsuz arabalar kullanmadım

ödendi telifim günün birinde dolunayla

utanmıyorum, sahiciydi hep elimdeki kuş kanadı

kırk, çok kişiye âşık olmadım, birkaç cam kırığı,

iki kere evlendim, değişmedi yüzümün çizgileri

ilk aşkı buldum, eteğinde

bir kız çocuğu ki dünyaya bedeldi sonra,

Meclis-i Mebusan’dan Atatürk’e çıkan yolda

bir kavak vardı geçen yıl, orada mıdır hâlâ...

kimi arkadaşlarım öldü, ölmedim... kırk

daha yaşamak istiyorum, ne yapabilirim

beni kandırıyor çünkü yaşamak, diken gibi

şarkılar mor, sevdiğim gülerse, kandırıyor beni

bir yaz günü denize doğru akan gülüşler

pencerelerden tüller uçuyor salıncak gıcırdarken

orada yokum, bir rüyadan içime doluyor hayat

karpuz var yanında, domatesli pilav yapmış anneannem

kırk, dağın ardıymış, henüz eteğine varmadım

kırk diye bir merdiven verdiler bana

kırk... Hulki baba gitti, Ahmet Erhan da

Attilâ İlhan’ın cenazesine gitmedim fakat

numarası duruyor halen telefonumda...

18 Ekim 2017, kırk.